Mijn stage begeleidster die mij zo goed kent, na anderhalve week bij haar gezeten te hebben.
Auch, ja het deed even pijn maar ik kan er van leren.
Ze vertelde me dat ik faalangst heb als het gaat om dingen voor anderen doen, niet zo zeer voor mezelf.
Dat ik heel defensief praat en graag het laatste woord heb. Nu is het 2e niet bepaald een verrassing voor me, maar dat ik defensief over kom deed me wel even pijn! Nooit mijn bedoeling geweest.
Maar goed dat heet vallen en weer op staan, want ze bedoelde het niet onaardig en ze wil me alleen maar helpen.
Ik moest het een paar tellen verwerken en dan ineens was ik weer trots, trots dat ik hier stage mag lopen en mezelf zo leer kennen, ook al is het door de ogen van een ander.
Je hebt dat nodig denk ik, dat een onbekende je een spiegel voorhoud en gewoon zegt waar het op staat.
Even slikken. Bouwen aan de toekomst en hopen op een betere dag.
Je eigen plekje in de wereld in nemen, noemt ze dat.
Als jij je eigen ruimte niet creëert, krijg je die ook niet. Niemand die het voor je gaat doen.
Wil je onderdanig zijn en nooit iets zeggen, initiatieven nemen? Dan niet, maar dan verpest je jouw plekje op de wereld, die iemand anders dan weer gaat grijpen.
Jouw tijd, jouw ruimte, jouw leven.
Denk er eens over na!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dankjewel dat je een lief berichtje achterlaat!
Als je reageert kom ik even een kijkje nemen bij jou!